The four of us ate a meal. He had, as promised, brought a bottle of Amontillado, which he drank continually. I also drank. We had set out candles—a grown-up occasion. The others eventually left and—finally!—I thought we could discuss my poetry manuscript. I set it between us. He did not open it. He did not look at it. He leaned toward me and put his face inches from mine. “You have the aura of election upon you,” he breathed.
I hoped he was talking about my poetry. I moved back and took the manuscript and turned it around so he could read.
The next thing I knew, his heavy, boneless hand was hot on my thigh.
I lurched away. “This is not what I meant,” I stammered. The whole thing had suddenly taken on the quality of a bad horror film. The floor spun. By now my back was against the sink, which was as far away as I could get. He moved toward me. I turned away from him toward the sink and found myself vomiting. Bloom disappeared.
When he reemerged—from the bedroom with his coat—a moment later, I was still frozen, my back against the sink. He said: “You are a deeply troubled girl.” Then he went to the table, took the rest of his sherry, corked the bottle, and left.
Þessi grein hefur vakið ýmis viðbrögð. Zoe Williams spyr sig af hverju ásökun um kynferðislega áreitni vekur upp svona gífurlega sterk viðbrögð, viðbrögð sem felast í því að ráðast á ásakandann, og veltir fyrir sér mismuninum að saka frægan einstakling um kynferðislega áreitni og að saka hann um, til dæmis, þjófnað. Margarethe Wente segir það eðlilega og skemmtilega reynslu kvenháskólanemandans að sofa hjá kennurum, og að Wolf verði að muna að sumir karlmenn eru góðmenni, en aðrir skíthælar. Meghan O'Rourke ásakar Wolf fyrir að hafa eyðilagt baráttuna gegn kynferðislegri áreitni með því að ásaka Bloom svo opinberlega, og svo seint.
Og fyrir ykkur sem hafa áhuga á kynjamismun í háskólum hér í Bandaríkjunum, þá bendi ég á grein eftir Ann Douglas sem er kennari hér við enskudeildina í Kólumbíu, þar sem hún talar um reynslu sína frá því að hún var háskólanemi og til og með hún hóf störf við Kólumbíuháskóla.
01:23
(0) comments
Áfangi, eða hvað...
Tíhí. Það hlaut að koma að því. Ég hef verið vöruð við því að þetta gæti skeð. En samt bjóst ég einhvern veginn ekki við því að þetta myndi gerast. Ég var sem sagt að fá bréf frá einum nemandanum í áfanga sem ég er aðstoðarkennari í hérna í skólanum. Bréfinu lýkur svo: "Thanks for getting back to me so quickly (a nice change from some of my other profs. who are afraid of email...)". Whooplee. Professor Binna strikes again.
Og í öðrum fréttum, þá fékk ég 100 í latínu endurtekningarprófinu sem ég tók á mánudaginn. En. Andvarp. Í prófinu sem ég tók sama daginn fékk ég hvorki meira en minna en 84. Andvarp aftur. Ég hef ALDREI fengið svona lága einkunn. A.m.k. ekki á prófi sem byggir á utanbókarlærdómi og almennri greindarvísitölu. Auðvitað fékk ég við og við lægri einkunn en ég átti skilið (hmmm, breytum þessu í: átti von á) í bókmenntafræði í háskólanum, en þá var það vegna þess að kennararnir voru ósammála því sem ég var að halda fram í ritgerðunum mínum. Eða af því að kennararnir voru...
Well, stoppaði mig af hérna. Því að ég var farin að hljóma ansi arrogant. Sem ég er ekki. Ahem...
00:14
(0) comments
þriðjudagur, febrúar 24 Latina gaudium et utilis est
Stuð í skólanum! Í dag sátum við í latínutíma og flettum í orðabókum og þýddum kafla úr Vúlgötunni, nánar tiltekið Matthíasarguðspjalli 26:45-49. Við verðum nefnilega að undirbúa okkur undir hann Mel Gibson. Mikil spenna. Frumsýning núna 29. febrúar!
Sem minnir mig á það. Ég hef ekki lifað 29. febrúar síðan ég var sautján ára. Pælum aðeins í því.
00:28
(0) comments
Hvað er í gangi
Almáttugur. Ég er eitthvað í vondum gír þessa dagana. Eftir að hafa tekið prófið aftur sem ég er viss um að ég féll í (og gekk það vel, og held ég að ég hafi náð enn einni 10 plúsunni) þá tók ég enn annað skyndipróf... og voila: mér telst sem að Brynhildi hafi tekist að ná annarri falleinkunn á ævinni.
Enda er ég núna búin að koma mér á stefnumót með Hot Toddy. Sigh, verst að það stefnumót fer fram á skrifstofunni, með þrjár málfræðibækur, eina orðabók og, kennslubækur og milljón spurninga á milli okkar. Núna á miðvikudaginn fer ég og redda málunum.
En í millitíðinni... Er núna að reyna að ná mér eftir fyrirlesturinn sem ég hélt í dag á mettíma, þar sem kennaranum mínum finnst svo gaman að tala að hann skildi aðeins eftir fimmtán mínútur handa mér, og þó að ég hafi lesið á methraða (og þið sem þekkið mig vitið hve hratt það VIRKILEGA er) þá þarf ég að klára í næsta tíma. Og enn heldur vinnukreppan áfram. Núna eftir einn og hálfan sólarhring er fyrirlestur um orðræðu nornaveiðanna í Evrópu. Ég vildi óska að ég gæti sagt ykkur aðeins nánara frá því, en það er erfitt, þar sem ég veit það ekki sjálf.
Og já, í öðrum fréttum, þá er ég feministi (fyrir ykkur sem hafa ekki enn gert ykkur grein fyrir því...).
00:19
(0) comments
sunnudagur, febrúar 22 Kjúklingar og kyn
Vá! Halló. Greinilega illa farin eftir ammælið hennar Helenu í gær. Ég sit núna við tölvuna að hamra saman fyrirlestri um lestur og skrif kvenna í Edinbúrg 1720. Fyrir fimm mínútum stoppaði ég til að lesa yfir það sem var komið og fann eftirfarandi setningu: "Spain’s monograph emphasizes that gender stratification is irrevocably linked with the spatial segregation of the chicken".
Hmmmm. LOL. Mús á kjúklinginn, tvíklikka, uppljóma, eyða, skrifa: g-e-n-d-e-r-s.
Annars er Amazon bókabúðin í merku samstarfi við Mammón. Djöfulleg búð a'tarna. Mér tókst að kaupa ellefu bækur á fjórum mínútum núna fyrir hálftíma. Sigh.
15:09
(0) comments
laugardagur, febrúar 21 Nú jæja. Kvenímynd nútímans
Ég lenti óvart inn á síðu ljósmyndara sem setti á netið verkefni sem hann hefur gert fyrir auglýsingastofur og hvernig hann breytir myndum í tölvunni áður en þær birtast. Það er brjálað að sjá breytingarnar. Myndin birtist á skjánum og ef við setjum músina yfir hana þá sjáum við hvernig fyrirsætan leit út áður en henni var breytt. Hérna vinnur hann að bíkíníauglýsingu og hérna er hvernig hann breytir einni ljóshærðri gellu.
17:13
(0) comments
Barátta risanna
Vá! Tölum aðeins um nýjasta skandalið í bókmenntaheimun. Naomi Wolf hefur ásakað Harold Bloom um kynferðislega áreitni þegar hún var háskólanemi í Yale á sjöunda áratugnum og Harold var kennarinn hennar. Camille Paglia hefur tekið upp hanskann fyrir Harold og hnýtir í Naomi fyrir að vera unglingur sem aldrei varð fullorðin. Lesið allt um þetta hér.
Fyrir þá sem ekki vita, þá er Naomi auðvitað frægust fyrir að skrifa stórmerkilegu bókina The Beauty Myth í byrjun níunda áratugarins, bók sem útskýrir hvernig feðraveldið heldur konum niðri með útlitskröfum. Naomi er feministi af gamla skólanum, gallhörð, orðheppin, og þrátt fyrir að ég er ósammála henni um margt, hefur hún oft margt gott að segja.
Camille er erkióvinur Naomi. Camille er feministi (þótt margir vildu ef til vill neita henni um þann titil) sem er á móti feminisma. Halló einstaklingshyggja. Halló sígarettur. Halló frelsi einstakra kvenna og niður með systralagið.
Harold sjálfur, gamli kallinn, er ef til vill þekktasti bandaríski bókmenntafræðingurinn í dag. Hann hatar allt sem tengist bókmenntakenningum, póstmódernisma, franskri heimspeki og fjölmenningu. Hann hefur skrifað ógrynni bóka sem fjalla allar um hvernig við verðum að endurreisa gömlu góðu dagana (lesist: sjötti áratugurinn eða fyrr) þar sem sígildar bókmenntir voru mikils metnar og akademískir anarkistar ekki búnir að taka yfir bókmenntadeildir háskólana.
17:05
(0) comments
fimmtudagur, febrúar 19 Fallisti
Og ja! Nyjustu frjettir. Jeg held ad jeg hafi fallid a latinuskyndiprofinu sem jeg tok i gaer. Thetta er afar merkilegt. Jeg held ad hingad til hafi jeg aldrei fengid laegra en 8 i profum sem jeg hef tekid allt fra thvi jeg hof skolagongu mina i Isakskola, fimm ara ad aldri. En nuna. Wow mamma mia! Vid erum ad laera vidtengingarhattinn i latinunni, og kennarinn, hann hot Toddie, hafi sett okkur fyrir ad laera oll form af vidtengingarhaettinum, sem og ordafordan i kafla 29. Jeg las thad sem form vidtengingarhattsins og ordafordann i kafla 29. Afsokun? Audvitad. Eitt er vist, ad thegar jeg maetti i latinutimann i gaer, tha fjekk jeg profid i hendurnar og stardi a tiu setningar sem jeg atti ad bera kennsl a og greina samkvaemt rjettum malfraedireglum, reglum sem jeg thekkti ekki.
Jeg verd bara ad segja eitt, ad thad er gott ad jeg er ekki lengur eins einkunnasjuk og paranoid og jeg var i gamla daga. Tha hefdi jeg lagst i nokkra daga thunglyndi og efasemdir um eigin gafur eftir ad hafa tekid svona prof, en nuna fannst mjer thetta bara fyndid og teiknadi broskalla a spurningarnar sem jeg gat ekki svarad. En thar sem jeg er jeg, tha taladi jeg audvitad vid hann Hot Toddy og spurdi hvort jeg gaeti nu ekki tekid nytt prof i naestu viku i stadinn fyrir thetta!
Hot Toddy er algjort aedi. Jeg tilnefndi greyid til verdlaun Kolumbiuhaskola fyrir kennara arsins. Hann er thritugur framhaldsnemandi i klassiskum bokmenntum hjer i haskolanum, smavaxinn, fyrrverandi glimukappi, skollottur (but in a sexy way) og hardgiftur. Sigh. Jeg og Allison erum badar mestu addaendur hans. Vid erum reyndar ad plana matarbod thar sem vid getum bodid kappanum (jaja, asamt eiginkonunni) i lok annarinnar, thar sem vid viljum ekki missa samband vid manninn. Baedi er hann afar skemmtilegur, og sidan er lika alltaf gott ad thekkja einstaklinga sem eru pottthjettir i latinu. (Thvi eins og thid vitid, tha geri jeg ekkert hjer i NY, nema ad thad muni koma mjer vel i framtidinni... Cold, calculating woman, me.)
Thad eina sem jeg hef ad segja a moti Hot Toddy er ad hann hefur afar gaman af Cicero. Nu er jeg komin thad langt i latinunni ad jeg get lesid flesta texta ef jeg hef ordabok vid hond... flesta texta, thad er ef their eru skrifadir a midoldum eda sidar. En Cicero, Cicero er hraedilegur. Flokinn. Fullur af undantekningum. Convoluted. o.s.frv. Sem thydir thad i hvert skipti sem jeg fae nyjan Cicero texta fra Hot Toddy til ad thyda, fyllist jeg alltaf despair yfir thvi ad jeg muni aldrei skilja latinu og sit og lem hausinn med ordabokinni. Jeduddamia, mikid er jeg fegin ad min latina er einfold og blatt afram sautjandu aldar akademiska!
14:14
(0) comments
Enn og aftur
Enn og aftur hef jeg ekki kveikt a tolvunni minni i eina viku, svo ad litid hefur verid um skrif. Og enn og aftur hef jeg fyllst gifurlegri sektarkennd, og thvi tek jeg nu sma tima fra lestri i Butler library til ad lata ykkur devoted readers vita ad jeg sje enn a lifi... og ad jeg sje njosnareifari!
You're Catch-22!
by Joseph Heller
Incredibly witty and funny, you have a taste for irony in all that you see. It seems that life has put you in perpetually untenable situations, and your sense of humor is all that gets you through them. These experiences have also made you an ardent pacifist, though you present your message with tongue sewn into cheek. You could coin a phrase that replaces the word "paradox" for millions of people.
(0) comments
fimmtudagur, febrúar 12 Frank Muniz
Í morgun fór ég í jarðaför. Frank Muniz, nágranni minn, dó fyrir tæpri viku síðan og minningarathöfn var haldin í Corpus Christi kirkjunni á 121 stræti og Broadway. Ég hafði sjálf aðeins séð Frank einu sinni. Það var á þriðja degi hérna í Bandaríkjunum. Einhvern veginn hafði mér tekist að læsa mig úti á fyrsta deginum hérna uppi í Kólumbíuhverfi, og bankaði uppi á íbúðina hjá Muniz hjónunum til að hringja í húsvörðinn. Mrs. Muniz svaraði og bauð mér inn til að nota símann og þar sé ég Frank. Síðustu árin hafði hann verið rúmliggjandi, með lungnakrabbamein á háu stigi. Í hverri viku fékk hann senda súrefnistanka.
Ég sá Frank aldrei aftur, en hins vegar sá ég eiginkonu hans, Pat, reglulega. Hún er afar indæl kona á níræðisaldri sem talaði alltaf um mig sem "the little lady from Iceland" (fyndið, hún er alveg 150 sentimetrar og kallar mig litla!) við gesti sem komu í heimsókn til mín. Og síðan dó Frank, og öllum íbúum hússins var boðið í minningarathöfn.
Og ég fór. Líkami Krists kirkja er kaþólsk kirkja, og ég fylgdist afar áhugasöm með athöfninni, enda í fyrsta skipti sem ég kemst í tæri við kaþólska messu. Auðvitað hef ég séð kaþólskar messur í ótal bíómyndum, þar sem athöfnin er alltaf sérstaklega ábúðarfull og duló. Svo að athöfnin sjálf olli mér töluverðum vonbrigðum, svona í fyrsta skipti þegar ég sá hana ekki á risastórum kvikmyndaskjá. En þó... Á sama tíma varð athöfnin einhvern veginn merkilegri akkúrat vegna smæðarinnar og venjuleikans. Já, altarisdrengirnir voru á staðnum, einn afar hávaxinn og rétt kominn á gelgjuna, og leið greinilega ekki vel að vera í kjól. Sá hélt á risastórum krossi með blóðugum líkama Krists. Hinn lítill og þybbinn og enn nógu ungur til að finnast kjóllinn ekki vera vandræðalegur. Sá sveiflaði um reykelsinu alræmda. Fjögurra manna kór elti altarisdrengina og söng sálma. Líka í fermingarkjólum. Og síðan kom presturinn, gamall maður í hvítum kjól með biblíu í höndunum.
Ég fylgdist afar áhugasöm með öllu þessu. Miðjan á sviðinu (hmm, er það kallað svið eða kór, svæðið þar sem presturinn athafnar sig?) var afar lítið notuð í athöfninni. Presturinn hélt sig aðallega hægra megin, þar sem hann sat og stóð og söng og las upp úr biblíunni. Síðan fór hann einu sinni vinstra megin á sviðið til að lesa upp ræðu. Í hvert skipti sem hann gekk yfir mitt sviðið, hneigði hann sig fyrir altarismyndinni af Kristi í gylltum og rauðum kóngafötum og tveimur dýrðlingum (reyndar gerðu það allir sem gengu yfir miðkirkju). Á miðju sviði var autt borð, sem ekki var notað fyrr en í lok athafnarinnar þegar presturinn bauð upp á altarisgöngu, og tók til brauð og vín.
Sérstaklega áhugavert við athöfnina var notkun reykelsisins. Reykelsinu var sveiflað aftur og aftur, bæði af altarisdrengjunum og prestinum sjálfum. Presturinn gekk tvisvar í kringum auða miðborðið og reykelsaði það. Síðan var biblían reykelsuð við og við, og loksins brauðið og vínið. Ég sat á fimmta bekk, og í lok athafnarinnar var reykelsið virkilega farið í augun á mér.
Það sem skildi kannski þessa athöfn mest frá þeim fáum messum sem ég hef sótt á Íslandi er hvað mikið er staðið í þeirri kaþólsku. Ég stóð uppi hálfa athöfnina, og vorkenndi gamla fólkinu sem var í kirkjunni. Presturinn var líka afar fyndinn. Hann var sætur og vinalegur gamall kall, og þegar maðurinn byrjaði að tala í fyrsta skipti, lá við að ég skellti upp úr. Er hann ekki með þennan þykka bandaríska hreim. Þetta eru áhrif bíómyndanna! Einhvern veginn bjóst ég að hann hefði írskan hreim!
Sigh. En það er nú það. Nú sit ég og bíð eftir að fara að hitta Alan Stewart, prófessorinn minn gloriosus frá Bretlandi sem er hýr og innilega blautur. Ég er með útblásinn maga eftir matinn sem ég fékk í erfidrykkjunni, og er ekki alveg í stuði til að vagga niðrá skrifstofu... en hvað get ég gert. Sigh.
12:40
(0) comments
Mikil sorg
Sigh. Enn og aftur hef ég ekki skrifað lengi. Hvar hef ég verið síðustu vikuna? Stórt er spurt, en það sem klukkan er núna korter í eitt að nóttu til hef ég ekki orku í að svara henni. Eina ástæðan fyrir því að þið, my devoted readers, lesið þetta núna er að sektarkenndin yfir skrifleysi mínu var að fara með mig, svo ég tók tíma frá lestrinum til að slá inn nokkur orð. Svo að, hér með, endar þetta. Til morguns, kæru vinir, til morguns!
Já, og besta lína EVER. Ég var að lesa ritdóm um nýjar þýðingu Ann Carsons á ljóðum Sapphó og verkum bókmenntafræðinga um skáldið. "There is no reason to assume in advance that male poets rape Sappho while female poets sing with her."
Ú, og Óskar er farinn. Kemur í ljós að ég stal delíkettinum á Milano's Delicatessen. Litla skrýmslið, síamskettlingurinn grimmi sem velti sér upp úr sandinum, dreifði saur um allt skrifstofugólfið mitt og beit og klóraði mig og Helenu, er nú loksins kominn aftur í hendur réttra eigenda: slátraranna í Milano's. Og megi hann lengi lifa. Óskar, sem réttu nafni heitir ROCKY.
00:49
(0) comments
þriðjudagur, febrúar 3 Jájá, ég líka um ofurskálina
Já, ég er suddi. Auðvitað fór ég á netið til að leita að nýjasta skandalinu í Bandaríkjunum. Og fann vídjóupptöku af atburðinum.
10:00
(0) comments
Nýjustu fréttir af Óskari
Gvöð, er þessi kettlingur maaasssa sætur! Sigh. Ég er núna að prenta út auglýsingaspjöld sem ég get hengt upp í nágrennið til að auglýsa eftir eigendum. Ég hálft í hvoru vona að þeir komi fram. Tja, auðvitað vildi ég gjarnan eiga kött, sérstaklega purebred síamskött, en þessi er afskaplega energetic. Er nú þegar búinn að henda öllum sandinum úr kassanum yfir á gólfið mitt, rétt fyrir framan skrifborðið, sem og bíta mig nokkrum sinnum í hendina (skiljanlegt, þar sem hún sem lýtur auðvitað út eins og risastór vansköpuð mús...eða ekki). Svo að auglýsingaspjöldin fara upp í dag.
09:38
(0) comments
The Scandinavian Menace
Hahaha! Ég var að lesa alveg einstaklega illa skrifaða grein á netinu sem fjallar allt um hvernig Skandinavíubúar eru að eyðileggja hjónasælu Bandaríkjamanna. Greinin er einstaklega áhugaverð, hvernig hún reynir að tengja hjónabönd samkynhneigðra við eyðileggingu allra hjónabanda. A.m.k. reynir greinin að halda því fram, en höfundurinn er einnig umhugað að tala um hvernig trúleysi Skandinavíubúa, sósíalískar tilhneigingar, sem og argasti feminismi séu einnig um að kenna. Nokkrar tilvitnanir:
No Western economy has a higher percentage of public employees, public expenditures--or higher tax rates--than Sweden. The massive Swedish welfare state has largely displaced the family as provider. By guaranteeing jobs and income to every citizen (even children), the welfare state renders each individual independent. It's easier to divorce your spouse when the state will support you instead.
The taxes necessary to support the welfare state have had an enormous impact on the family. With taxes so high, women must work. This reduces the time available for child rearing, thus encouraging the expansion of a day-care system that takes a large part in raising nearly all Swedish children over age one. Here is at least a partial realization of Simone de Beauvoir's dream of an enforced androgyny that pushes women from the home by turning children over to the state.
...
There are also cultural-ideological causes of Swedish family decline. Even more than in the United States, radical feminist and socialist ideas pervade the universities and the media. Many Scandinavian social scientists see marriage as a barrier to full equality between the sexes, and would not be sorry to see marriage replaced by unmarried cohabitation. A related cultural-ideological agent of marital decline is secularism. Sweden is probably the most secular country in the world. Secular social scientists (most of them quite radical) have largely replaced clerics as arbiters of public morality. Swedes themselves link the decline of marriage to secularism. And many studies confirm that, throughout the West, religiosity is associated with institutionally strong marriage, while heightened secularism is correlated with a weakening of marriage. Scholars have long suggested that the relatively thin Christianization of the Nordic countries explains a lot about why the decline of marriage in Scandinavia is a decade ahead of the rest of the West.
...
THE DECLINE OF MARRIAGE and the rise of unstable cohabitation and out-of-wedlock childbirth are not confined to Scandinavia. The Scandinavian welfare state aggravates these problems. Yet none of the forces weakening marriage there are unique to the region. Contraception, abortion, women in the workforce, spreading secularism, ascendant individualism, and a substantial welfare state are found in every Western country. That is why the Nordic pattern is spreading.
Greinarhöfundur heldur áfram og talar um það hvernig við Skandinavíubúar viljum ekki rannsaka þetta og að allar alvöru rannsóknir um ástandið í löndunum okkar hafa verið gerðar af alvörufræðimönnum (lesist: bandarískum og breskum). Já, og síðan talar hann einnig um það að skilnaðir eru því miður einnig algengir í Bandaríkjunum... EN, bara meðal svartra og spænskumælandi. Og ef við myndum taka þá vondu minnihlutahópa úr tölunum, þá er ástandið bara ansi gott hérna í hvítu Bandaríkjunum.
(4) comments
mánudagur, febrúar 2 Sandkassasúpa
Ég var að líta niður á gólfið mitt. Það er sandur út um allt. Já og sums staðar er hann blautur, þar sem vatnsdiskurinn hefur greinilega farið á flug. Og George. Nei Óskar. Nei George er greinilega afar heimskur, því að hann heldur að það eigi að sofa í sandkassanum. Nú langar mig eiginlega ekki að taka til í skrifstofunni. Hvað ætli ég finni undir sófanum...
23:33
(0) comments
George... eða Óskar
Ég er ekki lengur ein. Ónei, ég hef fundið mér lífsförunaut... að minnsta kosti næstu dagana. Í dag, þegar ég og Helena gengum niður Broadway á leiðinni á enn eitt kaffihúsið, sjáum við lítinn síamskettling sem skelfur af kulda undir óhreinu auglýsingaskilti. Svo að auðvitað tökum við upp kettlinginn, og skutlum honum í skrifstofuna mína, og þar situr greyið (ha, situr, if only. bækur út um allt. ekkert pláss þar). Svo að ef enginn auglýsir eftir kettinum næstu dagana, þá er hann minn. Minn segi ég, minn!
Annars ekkert í fréttum nema að ég er illa haldin af kvefi. Ég er búin að hósta og snýta mér síðustu þrjá dagana og reyna að þykjast enn vera klár, þrátt fyrir að hóstalyfin sem ég er á gera það að verkum að ég er oggulítið Wooooosy! Sem kom sér ekki sérstaklega vel í dag þar sem ég er í leiðinlega kennslufræðitímanum, og undir lokin missti ég alveg þolinmæðina, opnaði gúlann, og út kom ein löng kaldhæðnisleg athugasemd um kennslu, ritgerðaryfirferðir og recursive models in the pedagogical paradigms. hmmmmm. Ekki gott. Ég er reyndar búin að heyra allt núna um pólitíkina sem er á bak við þennan áfanga, og það er afskaplega spennó. En sú saga bíður betri tíma.
Annars var helgin róleg. Gerði mest lítið á föstudaginn nema að fara að versla og kaupa dót fyrir allt of mikinn pening. Og á laugardaginn fór ég á píanótónleika þar sem verið var að kynna verk avant garde tónskáldsins Antheils, og svo fékk (auðvitað) eitt verk eftir Satie að fylgja með. Ekki það að ég hafi nokkurn tímann heyrt um þessa gutta, en þetta var öfga skemmtilegt og ég skemmti mér afskaplega vel við að horfa á fingurnar á píanóleikaranum og hvernig þeir fóru svo hratt yfir lyklaborðið (hafa píanó lyklaborð?) að stundum hurfu þeir. En síðan endaði kvöldið á því að ég eyddi enn og aftur allt of miklum pening þar sem ég endaði uppi í einhverjum prívatdinner með píanóleikaranum, vinum hans og fjölskyldu, á fancy restaurant downtown, og þrátt fyrir að ég borðaði sem minnst ég gat, þurfti ég samt að blæða grænum seðlum. Sigh. En ég sló þessu bara upp í kæruleysi, fór og hitti Brantley sem var að klára skriflega prófið fyrir munnlega prófið, á hýrasta bar sem ég hef nokkurn tímann verið á, og drakk jelloskot til klukkan tvö.
Mazeltov.
Já, og ég FÓR á bókasafnið á sunnudaginn. Hallelújah!
23:32
