föstudagur, febrúar 28
Here comes a month old story, which I always forgot to tell y'all about. Allison, Helen and I were watching the talk show circuit on January the 28th, the day after Bush's State of the Union speech. Now comes The Line of the Year. A Republican guy on Bush:
"I don't think he sees things in black and white. He's made very important distinctions between the members of the Axis of Evil."
(0) comments
Neeeeeeiiiiii! (The desolate wail echoes through the empty chambers of the deserted mansion). Það er uppselt á Salman Rushdie! Og á Edward Said! Ég get kannski farið á Michael Cunningham, but really, hver veit hver það er nema leiðinlegir bókmenntafræðingar sem stúdera 20. öldina. Fyrir þá sem vilja sjá hvað ég er að missa af, kíkið á heimasíðu hátíðarinnar.
En þó, það er ljós í myrkrinu. Það er nebbnilega allt í lagi að það sé uppselt á Said. Því, þegar allt kemur til alls, þá er hann kennarinn minn. Var í tíma hjá honum í gær (mjög skemmtilegt) og hann sagði okkur þessa brjálaða sögu. Svo, á miðvikudaginn var hann að taka bílinn sinn út úr bílskúrnum þegar eiginkonan hans hringir í hann. Hann svarar, en þar sem í New York er bannað að keyra með gemsa, er hann stoppaður af lögreglunni. Said reynir að útskýra fyrir manninum að hann var að tala við eiginkonu sína, að hann sé á leiðinni á sjúkrahúsið, o.s.frv., o.s.frv. (og ekki gleyma því að láta lögreglumanninn vita að hann er SAID (hmm, en þessi hluti samræðanna eru bara ágiskanir nemendanna eftir bekkinn. Förum nú aftur í það sem Said sagði um samtalið:), en lögreglumaðurinn segir þolinmóður: "If I believe all stories like that, I would soon be out of business." Said svarar um hæl: "You are not in a business, you are a public servant." Lögreglumaðurinn er auðvitað ekki nógu ánægður með þetta og réttir honum sektarmiðann og svarar "I'll see you in court." Játvarður Said (goðið mitt, ef ég er ekki búin að segja það ennþá) svarar: "I hope I'll never see you again." "Have a nice day." "Have a lousy day." Og þannig lauk því. Það er, og þannig hefði því lokið ef við værum ekki að tala um víðfræga rokkstjörnu. Said fer og eyðir deginum í úthverfum New York, en þegar hann keyrir aftur niður í miðbæ, ákveður hann að fara að tala við hverfislögreglustöðina til að kvarta. Því að þetta er nebbnilega hverfislögreglustöðin hans. Hann hefur átt í miklum samskiptum við þessa stöð, og hún hefur reynst honum vel að vernda hann, því að (gasp) kemur í ljós að Said fær dáldið mikið af dauðahótunum. Ekki vitum við í bekknum hvernig þessi saga endaði. En Said var í mjög góðu skapi í gær, sem þýðir líklega að höfuð lögreglustöðvarinnar hefur ógilt sektarmiðann.
10:52
(0) comments
Stórfréttir! Ég var loksins að fara yfir hotmailpósthólfið mitt og henda út stærstu póstunum. Því að ég var hætt að fá bréf, það er orðið það fullt. Ekki það að það skiptir máli. Ég hef ekki skrifað pabba í mánuð, ömmu og afa í tvo mánuði, og vinkonur mínar á Íslandi og elsku stelpurnar í vinnunni í Garðabæ. Well forget about it. Ég virðist vera afar lélegur penni. Ég nota tækifærið hér með og lýsi því yfir að ég hugsa um ykkur öll á hverjum degi (well, að minnsta kosti annan hvern dag...).
Aðrar stórfréttir. Systir mín er afar lélegur pistlahöfundur. Hún skrifar nýjustu fréttir frá listaheiminum í Wales að meðaltali aðra hverja viku, sem þýðir það að ég er eini loyal lesandinn hennar. Nýjustu tölur frá heimsóknum hennar: Ég á 43.1 prósent heimsókna af síðunni, Íslendingarnir staðföstu eru með 37.2 prósent og hún sjálf með 13.1 prósent.
Fréttir frá Íslandi. Núna er allt búið að vera vitlaust á netinu í nokkrar vikur út af gettubeturkeppninni. Og ég komst að því að hægt væri að sjá hana á netinu. Svo að ég er diligent manneskja, kveiki á tölvunni klukkan þrjú í dag, og fer að horfa, og missi áhugann eftir hálfa mínútu. Ekki nógu skemmtilegt. Og hvar eru konurnar? Og íslenska lagið í söngvakeppninni. Svisslingurinn lét mig vita að ég hefði getað nálgast lögin á útvarpsvefnum, en því miður var búið að taka þau niður. But I thank you for the thought. Eftir mikla umhugsun hef ég komist að því að mig langar svo sem ekkert sérstaklega að heyra sigurlagið. Þó legg ég til að allir fari að stofna undirskriftarlista til að berjast fyrir því að sungið verði á íslensku. Annað er bara hallærislegt.
Hvað meira? Jú, ég reyndi að elda nepalskan mat í fyrsta skipti í eitt ár í dag. Disaster. Tók tvo tíma að bjarga málunum. Og einn lítra af jógúrt til að vega upp á móti hnefafyllinni af engifer sem ég óvart sturtaði í kássuna. Endaði sem alþjóðlegur pottréttur, með kínverskum hrísgrjónum á botninum, mexíkóskum baunum næst, gervinepalskri kássu með bandarískri jógúrt þar á eftir, og svissneskum osti á toppnum.
Hmmm. Hvað er svo fleira sem ég get sagt frá: Já, ég er á leiðinni í háttinn í fyrsta skipti í viku fyrir klukkan eitt um nóttina. Vikan ógurlega er hér með officially lokið. Ég er búin að skila af mér öllu. Skilaði ritgerðarbleðlinum mínum í dag, fimm blaðsíðna sudda með póstmódernískum, foucaultískum pælingum um höfundarsköpun Rochesters. Er afar skemmtilegur, þó ég segi sjálf frá. Meistaraverkið bar heitið Rochester, Publication and Problems of Author(ity). Ritgerðin endaði auðvitað á því að ég reif Foucault í tætlur (ah, the hubris of the lowly MA student). Lesiði bara:
Using the example of Rochester’s poetry and how the name of its author has influenced its dissemination, one could agree with Foucault and say that the author “impedes the free circulation.” Yet could we not also say that it is in the drastic temporal variation of publication and circulation that an exciting possibility of varying meanings within the text is created? Is it not the society’s reaction to the poetry of Rochester that provides the critic and reader with a means to freely compose, decompose and recompose the text? Yes, we could limit the author’s function to being just a system of classification. But we must also remember that this classification is dynamic and continually shifts between timeperiods. Instead of disdaining this (de)limitation of the author, let us rejoice in it. If we take the next theoretical step from Foucault’s idea of the author, the author him/herself becomes a plural and fluid identity, a created and constructed discourse that interacts with society, the reader, as well as the texts attributed to him/her.
Ég sver, mér rennur kalt vatn milli skinns og hörunds þegar ég les þetta. Það er gaman að pæla í kenningum. Hef tekið þá ákvörðun að ég er búin að tapa mér í sögulegri greiningu síðustu mánuðina, og ætla því að snúa við blaðinu (hahaha) og skrifa bara kenningarlegar ritgerðir hingað til. Það er alveg ástæðulaust að láta sér leiðast í framhaldsnámi með því að skrifa einfaldar ritgerðir sem hver einasti blaðamaður með an ounce of common sense hefði getað skrifað.
Og á morgun, á morgun er stelpukvöld þar sem við þrjár aðalgellurnar í enskudeildinni ætlum að fara á fancy, dýran restaurant. Ég sver, það er alveg massa leiðinlegt að eiga strákavini. Ég, Helena og Allison höfum ekki getað náð þessari kvenlegri talorku sem aðeins estrógen geta valdið í tvo mánuði. Það eru alltaf einhverjir guttar í kringum okkur. Játvarður, Stóri Jón, Litli Jón, Árni. Fínir strákar allir saman. But jeez, sometimes a girl just needs female company.
LOL. Þetta er allt mjög sundurlaust. The inevitable result of a sleepless week.
Og random thought að lokum. Ég hef ekki enn getað íslenskað nafnið hennar Allisonar. Og beygingin er líka flókin. Réttast væri kannski að segja "hér er Allison, um Allison, frá Allison, til Allisonar". En ég var að pæla. Ástæðan fyrir að ég hef ekki íslenskað nafnið hennar er að það er duldið íslenskt. Eins og Ómar Ragnarsson, you know? En hvað gerist þá við beyginguna. Ætti ég að beygja þetta "hér er Allison, um Allison, frá Allisyni, til Allisonar"? Endilega tjáið ykkur um þetta háalvarlega málefni.
00:59
(0) comments
miðvikudagur, febrúar 26
Og eru ekki allir glaðir yfir því að nú kemur í ljós að Saddam Hussein eigi tvær Al Samoud sprengjur. Því að ég sver, jafnvel stríðshaukarnir á CNN voru komnir með furðulegan svip þegar þeir kölluðu Írak "real threat" í x-asta skiptið í fréttunum. En núna, síðan þeir fundu þessar sprengjur, eru það Al Samoud þetta og Al Samoud hitt og allir eru ánægðir að geta slegið um sig með vaguely threatening sounding Arab word.
19:20
(0) comments
Núna er ég aftur kona meðal kvenna. Tók fjögurra tíma lúr í dag eftir að ég kom heim úr skólanum og hef nú aðeins áhyggjur af litlu ritgerðinni sem ég þarf að skrifa fyrir morgundaginn. En að hafa aðeins áhyggjur af einu: paradís!
En smá update af Edward Said. Ég ber nú svo mikla virðingu fyrir manninum að ég er næstum því hætt að geta mætt í tíma til hans. Mætti illa sofin á mánudaginn eftir að hafa eytt nóttinni í að lesa Culture and Imperialism. Ég varð svo hrifin að í tvo tíma var ég virkilega að pæla í því að breyta áherslunum í náminu mínu og gerast síðnýlendufræðingur. But don't worry, that passed quickly enough. Ekki hefur bætt úr því að einn eldri nemandinn sagði mér að Said hafði strítt nemanda til gráturs í fyrra. Nú sit ég í tímunum, held niður andanum og bíð. Já, og síðan bíðum við auðvitað öll eftir því að goðið tali um komandi stríð við okkur. Til hvers er að sitja í tíma hjá einum helsta gagnrýnanda á samband miðausturlanda og vesturlanda, og heyra ekki neitt um Bush, spyr ég? Well, hann sagði ekkert um stríðið en hann sagði einn stórfurðulegan brandara, þegar hann snýr sér að einum nemandanum sem situr við hliðina á honum, spyr hvort honum hafi litist á bókina hans. Nemandinn lýtur flóttalega út yfir að athygli kennarans snúi skyndilega af honum og stamar út úr sér "Yes". Said segir þá um hæl. "Say it louder. Say it more imperialistic, with a military snap. And then go and bomb some Iraqis while you're at it." Hláturinn sem fór um bekkinn var hálffurðulegur, því að, honestly, þetta var nú ekki það fyndinn brandari. Nema auðvitað andlitið á nemandanum.
En hins vegar, þá get ég fyrirgefið manninum margt eftir lestur bókarinnar. Til dæmis, í miðri umfjöllun um einhverja leiðinlega 19. aldar skáldsögu frá evrópu, ýtir hann skyndilega á færslutakkann og ný málsgrein hefst sem svo:
(As a small parenthesis, it is important to note that whatever its legal basis against Saddam Hussein's brutal occupation of Kuwait, Operation Desert Storm was also partly launched so as to lay the ghost of the "Vietnam syndrome," to assert that the United States could win a war, and win it quickly. To sustain this motive, one had to forget that two million Vietnamese were killed, and that sixteen years after the end of the war Southeast Asia is still devastated. Therefore making America strong and enhancing President Bush's image as a leader took precedence over destroying a distant society. And high technology and clever public relations were used to make the war seem exciting, clean, and virtuous. As Iraq underwent paroxysms of disintegration, counter-rebellion, and mass human suffering, American popular interest briefly cheered.)
Og síðan fer hann aftur til baka í fyrrum efni sitt, og talar aðeins meira um nítjándu aldar bókmenntir. Er þetta ekki snilld? Að pipra bókmenntasögulega greiningu á alvöru pólitík (lesist: BushBashing).
En á aðeins alvarlegum nótunum, þá er Said mjög veikur maður. Hann lítur ansi veiklulega út. Og síðan er hann þvílík rokkstjarna að hann mætir alltaf svo sem tíu mínútum of seint í tímann. Þessar tíu mínútur eru auðvitað ansi taugastrekktar meðal nemenda, þar sem allir hugsa auðvitað það sama: "mun hann koma aftur? er hann dáinn? ætli hann komi?" en til þess að fela að það sé að hugsa það eða hafi einhverjar áhyggjur, talar hátt og mikið við sessunauta sína, sem veldur því að pínulitla skólastofan okkar hljómar eins og fuglaberg í Vestmanneyjum.
Í öðrum fréttum, þá er Salman Rushdie að koma til Kólumbíu og ætlar að halda fyrirlestur. Ætti ég að fara?
19:01
(0) comments
þriðjudagur, febrúar 25
Geisp geisp og aftur geisp. Núna er klukkan rétt rúmlega ellefu á þriðjudagskvöldi og ég get ekki farið að sofa. Update: hef ekki sofið síðustu þrjá sólarhringana. Það er allt búið að vera vitlaust í skólanum. Og núna sit ég og er að vinna að fyrirlestri sem ég á að halda á morgun, og hef hreinlega ekki orku til að lesa yfir vitleysuna sem ég skrifaði í gærkveldi. Hef setið við tölvuna og fiffað til hitt og þetta í þrjá tíma, en hef ekki ennþá haft getu eða löngun til að prenta út það sem hingað til er komið, og sjá hvað mikið ég þarf að klippa út til að halda mig við tímatakmörkin. Og þá koma til óviðjafnanlegir hæfileikar mínir við að eyða tímanum. Ég fékk nefnilega þessa brjáluðu hugmynd. Fyrir hálftíma ákvað ég að þetta gengi ekki lengur, dreif mig út úr íbúðinni og fór niður á uppáhaldsdelíið mitt og keypti kaffi. Er nýkomin aftur, sé að ég er ekki enn búin að fá orkuna og ákveð að láta ykkur öll vita hvað mér leiðist. Jú, og víst er ástæða fyrir því að ég er að skrifa. Ég vil endilega segja ykkur frá því hverju ég þurfti að sleppa í fyrirlestrinum mínum. Smásaga! Here goes:
Einn góðviðrisdag árið 1586 er Burleigh lávarður, ráðherra Elísabetar fyrstu, á leiðinni til Lundúna. Þegar hann nálgast borgina tekur hann eftir því, sér til mikillar furðu, að fyrir framan hverja krá í hverju smáþorpi á þjóðveginum hanga hópar af mönnum. Þar sem Burleigh lávarður er afar gáfaður maður, dregur hann þá ályktun að þetta séu útsendarar Walsingham lávarðar, aðallöggu Elísabetar. Hann stoppar hestvagninn sinn og spyr einn hópinn hvað þeir séu að gera. Einn maðurinn svarar svo að þeir eru að leita að þremur mönnum sem grunaðir eru um að hafa átt aðild að samsæri gegn drottningunni. Burleigh lávarður hummar og spyr svo hvernig þeir skuli þekkja mennina þrjá. Svarið kemur um hæl: “Marry, one of the party hath a hooked nose.” Burleigh lávarður er skiljanlega ekki alveg nógu ánægður með vinnubrögð þessarra útsendara og strax og hann kemur til Lundúna sest hann niður og skrifar til kollega síns eftirfarandi bréf:
Surely, sir, whosoever hath the charge from you hath used the matter negligently; for these watchmen stand so openly in plumps as no suspected person will come near them, and if they bbe no better instructed but to find three persons by one of them having a hooked nose they may miss thereof.
Fyndið, ekki satt! Ég er ekki alveg nógu ánægð, þar sem þessi smásaga var upphafið á greininni minni, sagan sem allir hefðu hlegið að (já já, við erum bókmenntasögunördar) og skapað almenna ánægju í bekknum. Og þessi saga var líka fullkominn inngangur þar sem næsta setning í ritgerðinni minni hefði verið "Those that did not have the wit and fortune to avoid the conspicuous officers of law ended up in one of the many prisons in London" og ég hefði getað hoppað beint yfir í lýsingar mínar á hverjir voru handteknir í London, af hverju, og hvernig farið var með fanga í Lundúnum 16. aldar. En núna, núna er ég með leiðinlega ritgerð sem hefst á setningunni "There were three main categories of prisoners in early modern London." Engin hlátur, engin ánægja, aðeins leiðinlegar staðreyndir. Bleugh. Pity me please!
(0) comments
sunnudagur, febrúar 23
Þetta er nú alveg eðal. Núna undanfarið hafa allir íslenskir vefleiðarar talað um lítið annað en forkeppnina í söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva sem fór fram einhvern tímann í síðustu viku. Svo loksins gefst ég upp, fer á stúfana, og reyni að komast í alvöru upplýsingum um hver vann, með hvaða lag, og HVORT SUNGIÐ VAR Á ÍSLENSKU. Svo það fyrsta sem ég geri, netsavvy sem ég er, er að slá inn eurovision.is á vafrann minn. Og viti menn! Er ég ekki flutt skyndilega tvö ár aftur í tímann, komin í formlega heimasíðu Two Tricky með Angel sællar minningar. Ég hvet alla til að kíkja á þessa síðu, sérstaklega fréttasíðuna. Síðasta fréttin er frá þriðjudeginum 15. maí 2001, klukkan 13:20. Þar segir m.a.:
Flestir voru að vonum ánægðir með frammistöðu Dana á laugardagskvöldið þótt Ísland fengi bara þrjú stig og þar með var þulurinn okkar, Gísli Marteinn Baldursson, settur í mikla klemmu við að reyna að halda uppi móral þjóðarinnar. En ekki voru allir jafn kurteisir og Gísli Marteinn.
Mánudagurinn 14. maí 2001 er bissí. Þar kemur fram að mikil reiði sé líka í Noregi vegna slælegs gengi norsku keppendanna og að allir séu sammála um að þetta sé auðvitað út af símakosningunni, þar sem fyrstu lögin í keppninni séu þau sem engin stig fengu, meðan efstu lögin komu öll síðast fram. Höfundur Angels gefur einnig opinbera yfirlýsingu þann daginn um að þetta sé allt honum að kenna, en ekki söngvaranna og dansaranna.
Á sunnudeginum 13. maí 2001 er aðeins ein stutt frétt, enda allt Ísland enn harmi slegið út af ósigrinum daginn áður.
Two Tricky, sem lenti í neðsta sæti Evrópusöngvakeppninnar í Kaupmannahöfn í gærkvöldi, kemur heim til Íslands í kvöld.
Gunnar Ólafsson söngvari sagði í útvarpsfréttum í hádeginu að hópurinn hefði helst þá skýringu á því að áhorfendur Angel gáfu þeim ekki stig að Evrópa væri ekki tilbúin fyrir Ísland. Hins vegar fyndu Íslendingarnir mikinn áhuga erlendra þjóða á laginu og erlendir flytjendur hefðu verið steinhissa á slöppu gengi Íslands í keppninni... Íslendingar fengu eitt stig frá Norðmönnum og tvö stig frá Danmörku og fá því ekki að taka þátt í Evrópusöngvakeppninni á næsta ári.
Jafn lítið er að gerast á vefnum sjálfan keppnisdaginn, laugardaginn 12. maí 2001, enda eru allir að undirbúa sig fyrir keppnina. Segir vefurinn frá því að gífurleg spenna sé meðal Íslendinga á Portúgal. Hafa um hundrað farþegar Úrvals-Útsýnar og Plúsferða í Albufeira hafa þegar skráð sig í sérstakt Júróvisjón-teiti á vegum ferðaskrifstofanna þá um kvöldið.
Lík ég þessari ferð afturábak í Íslendingasögunni á frétt sem birtist þegar bjartsýnin fór yfir um, föstudaginn 11. maí 2001.
Danska síðdegisblaðið BT hefur gert könnun og reiknað út hvaða lönd það verða sem mesta möguleika eiga á efstu sætunum í Evróvisjónsöngkeppninni sem fram fer í Kaupmannahöfn í kvöld. Þar tróna Danir sjálfir efstir á blaði, Svíar eru í öðru sæti, Grikkir í því þriðja og í fjórða sæti lendir Angel með Two Tricky. "Vinnan okkar er að skila sér. Við höfum verið jákvæð og dugleg við að kynna okkur," sagði Einar Bárðarson, höfundur lagsins, í kvöld eftir generalprufu sem að sögn tókst frábærlega og ekki síst hjá íslenska hópnum. Fagnaðarlátum 20 þúsund forsýningargesta ætlaði aldrei að linna: "Þetta var frábært," sagði Einar og Gunnar Ólason, söngvari hópsins, var ekki síður ánægður: "Ég skemmti mér bara vel á sviðinu." Gunnar hefur vakið mikla athygli ytra og er af mörgum talinn einn besti söngvari keppninnar. Fjörutíu þúsund áhorfendur verða í Parken í Kaupmannahöfn á morgun. þegar keppnin fer fram og er framlag Íslendinga annað í röðinni. Eru það viss vonbrigði fyrir hópinn sem heldur hefði viljað koma fram seinna í keppninni því reynslan sýnir að því seinna sem sungið er því meiri líkur eru á sigri.
En allir, endilega látið mig vita hvort sungið verður á íslensku í söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva núna í ár, og hvort að íslenska ríkissjónvarpið sjónvarpi keppninni í kringum netið.
09:43
(0) comments
laugardagur, febrúar 22
Operation Pigeon. Það eru dúfnavandræði á 540 West. Dúfnapar hefur sest að í holarúminu í byggingunni okkar. Þið munið ef til vill eftir því hvað mér fannst það sætt þegar þær sváfu á gluggasyllunni (damn, þetta er vitlaust orðið. En var ég ekki búin að minnast á það að ég er búin að tapa íslenskunni...) meðan ég hamraði á lyklaborðið á tölvunni. Well it ain't cute anymore. Vandræðin hófust fyrir tveimur dögum þegar ég steikti beikon og egg í eldhúsinu. Skyndilega fara byrja byrja brunaviðvörunarkassarnir (íslenskuvandræði again) báðir að pípa og ég hleyp til, opna alla glugga í íbúðinni og stend fyrir neðan kassana og hoppa og kasta til handklæði fram og til baka þangað til þeir hætta að pípa. Anyhoo, fer aftur inn í eldhúsið, og eru ekki litlu dúfurnar tvær búnar að koma sér fyrir á eldavélinni. Ég veit ekki hver var hræddari, þær eða ég. Og málið með dúfur, þær hafa gott minni. Núna vita þær að þær geta komist inn um gluggann. Þær flugu aftur inn í eldhúsið í gær og Hayley rak þær í burtu. Í morgun voru þær aftur mættar á staðinn, og ekki nóg með að þær flögruðu um eldhúsið, heldur fóru þær inn í stofuna, svefnherbergi Hayleyjar og skrifstofuna hennar. Við erum ekki happy chickies. Allir gluggar í íbúðinni eru núna lokaðir, og það er ekki gott þar sem skyndilega hefur núna fer míníhitabylgja yfir New York borg, og hitinn er að kæfa mig.
In other news. Helen átti afmæli í gær og hélt upp á það heima hjá sér. Við gáfum henni græjur (loksins, loksins getum við hangið heima hjá henni, því að Allison má ekki lengur halda partí. Ekki nóg með að nágrannarnir hennar hafa kallað til lögregluna einu sinni vegna hávaða (furðulegt hvað fjórir framhaldsnemar í bókmenntum geta talað hátt um bókmenntir. Og allir, ég var ekki þar á svæðinu, I am a good girl) heldur fékk hún nafnlaust bréf frá nágrönnunum í gær) og svipu. Helen, by the way, is a natural. Eftir hálftíma gat hún smellt svipunni, og hitt hvað sem er. Hún notaði auðvitað tækifærið og rústaði lampanum sem hún hefur verið pirruð yfir síðan hún flutti inn. Ég fór heim snemma, þar sem ég þarf að læra í dag, og átti í miklum erfiðleikum með að sofna þar sem Hayley var með partí í stofunni.
Ahem. Þetta er afar sundurslitinn og vondur texti. But I plod on. Því að núna komum við að stórfréttunum. Hayley braut glas. Mitt glas. Sá hlær best sem síðast hlær. Þegar hún sagði mér frá því í morgun, suitably penitent, og lofar að kaupa handa mér nýtt glasasett, hlæ ég andstyggilega og nota línuna hennar "Don't worry about it". Hahahahahahaha. Am still laughing.
Já, og annað sem kannski skiptir engu máli, þá uppgötvaði ég teiknimyndaþátt í morgun. Sherlock Holmes in the 22. Century. Brilljant. Sherlock Holmes hefur verið klónaður af The New Scotland Yard sem þurfa á hjálp hans að halda við að berjast gegn klónaðri útgáfu af Professor Moriarty. Og til þess að hjálpa baráttunni gegn vondu köllunum hefur lögreglan einnig forritað vélmenni með persónuleika Dr. Watsons og bætt við fullt af nifty eiginleikum í honum, því að hann getur skannað alla hluti með augunum sínum og interfeisað við allar tölvur á svæðinu. Þátturinn í dag, The Sign of the Four, með nákvæmlega sama söguþráð og upphaflega sagan, nema hún gerist á tunglinu.
13:11
(0) comments
föstudagur, febrúar 21
Jeg skrifa med enskum stofum nuna. Thvi ad jeg er ekki heima. Jeg er i Allisoniu, ibud Allisonar thar sem oll partiin eru haldin. Helena atti afmaeli fyrir klukkutima og fjortan minutum og jeg, sem var a leidinni heim til ad sofa, enda i impromptu ammaelisbodi thar sem vid sitjum, jetum koku og drekkum gin martinis. Og Edward situr nuna i sofanum og les The Wasteland eftir T.S. Elliot upphatt medan Radiohead Amnesiac spilar i graejunum, og allir hlusta enraptured. Hver segir ad jeg sje ekki i framhaldsnami i bokmenntum. Sparkle Motion baby, Sparkle Motion.
01:18
(0) comments
fimmtudagur, febrúar 20
Og ég verð að segja það að Jean Howard, fyrrverandi gyðjan mín, er ekki uppáhaldsmanneskjan mín þessa dagana. En ég var að kaupa Supergrass í kvöld, diskinn þeirra frá 1995, og mér líður vel núna. Sem og að Allison, Helena og Edward bökuðu handa mér smákökur og keyptu rauðvínsflösku...r. Ah, life.
04:09
(0) comments
Bandaríkjamenn hafa tekið þennan Blizzard of 2003 alvarlega! Alltaf þegar ég geng heim (og þar sem ég er massa vinsæl, þá er það alltaf eftir miðnætti...) þá sé ég DSNY (Department of Sanitation, New York) að hreinsa snjóinn. Þeir eru búnir að grafa upp alla brunahanana hérna í Nýju Jórvík, og alla póstkassana, og gröfur vinna hérna fram á rauða nótt við að breiða snjóskaflana út yfir allar göturnar (sem ég verð að viðurkenna er ansi hættulegt, í mínum augum. Því að bandarískir bílar hafa aldrei heyrt um keðjur á dekkjum, eða vetrardekkjum. Svo það er kannski ekki það góð hugmynd að hafa snjó breiddan yfir Broadway...) En hvað get ég sagt. Í dag bölvaði ég gröfunum í sand og ösku fyrir að hafa ekki breitt snjóinn nógu vel út yfir allar breiðgöturnar. Því að götuhornin þeirra hafa ekki frárennsli. Það er stórhættulegt að vera gangandi vegfarandi í Nýju Jórvík þessa dagana. Ég hef ekki haft þurra fætur síðustu fjóra dagana. Við göngum um í stórfljótum. Við reynum að komast yfir götuna með því að klofa yfir þriggja metra skafla, eða þrjátíu sentimetra djúpa polla. Lífið er erfitt. Og ég sem þurfti að komast í miðbæ til að kaupa svipu handa elsku Helenu, norninni minni...
04:07
(0) comments
mánudagur, febrúar 17
Já, og vitið þið hvað. Ég er komin heim klukkan ellefu. Pabbi ætti að vera stoltur af mér. Skildi Allison, Helenu og Edward eftir á byrjunarstigum sudderís, á leiðina á Underground Bar, þar sem Allison flaðrar við barþjónana til að fá ókeypis gin martinis og Helena situr og setur á sig saklausa, varnarlausa svipinn og bíður eftir að einhver reynir að hössla hana í pool, áður en hún rústar þeim og kaupir Greygoose vodka. Og Edward? Edward er bara Edward. Binna? Binna er farin heim að sofa. Ég er alveg greinilega orðin gömul. Tuttuguogfjögurraára. Gisp.
23:22
(0) comments
Er að leka niður af þreytu. Hef ekki sofið almennilega í tvær og hálfa viku. Gisp. Og það er alltof mikill snjór úti á götunum. Það er afar furðulegt að sjá götu New York borgar svona algjörlega tómar. Æstir undergraduate nemar leika sér hérna í snjókasti úti á Broadway, og enginn truflar þá. Lowe Library er núna orðinn staðurinn til að renna sér niður tröppurnar á sleðum. Meðan við graduate nemar göngum framhjá, hristum höfuðin og tölum um hvað við erum orðin gömul. Og það er búið að bjóða mér í fyrsta bókapartíið mitt. Jenny Davidson, fúli kvennabókmenntaprófessorinn sem fékk okkur til að koma í tíma þrátt fyrir að búið væri að loka háskólanum (fimm mættu af þrettán), var að bjóða mér Allison í partí í tilefni af útkomu skáldsögunnar hennar. Whoople!
Og netið er AFTUR niðri. Er núna að hringja inn á Kólumbíutengingunni sem er afar hægvirk og pirrandi. Tvær dúfur kurra núna einum metra við hliðina á mér, hinum megin við glerið á skrifstofunni minni. Og Belle and Sebastian spilar í græjunum. Life is good. Og ég er farin að sofa núna. Hef intense viðtal við elsku Jean á morgun varðandi MA kynninguna mína.
Fyrir þá sem hafa áhuga, þá virðist sem ég hafi affeministast. Kemur í ljós að MA ritgerðin mín um kvenrithöfunda er núna orðin af afar leiðinlegri ritgerð um tvo KARLrithöfunda og hvernig þeir lýsa útlendingum á leiksviðinu í lok sextándu aldar. Og hverjir eru þessir gæðingar? Well. Annar er Haughton, með leiðinlegasta leikrit í heimi, sællar minningar. Og hinn? Goddamn Sjeikspír. Hvað er ég búin að koma mér út í? Gisp.
23:18
(0) comments
Jæja. Núna er ég komin aftur í barnaskóla. Næstum því. Það er búið að loka skólanum því að það er einhver smá snjókoma úti. But no, ég er með sækógellu sem er að kenna okkur kvennabókmenntir um aldamótin 1800. Ekki fæ ég að sleppa við tímann þar. Er búin að vera að lesa Mary Wollstonecraft afar fúl í allan dag. Ekki það að MW er leiðinleg. En einhvern veginn verður kona að standa á sannfæringu sinni. Ég fékk bréf frá aðstoðarrektur framhaldsskólans þar sem hann sagði mér að háskólanum var lokað, og því er ég ekki nógu ánægð með að þurfa að brjóta gegn þeim boðum.
Oh well. Og meistaraprospektusinn á að skilast inn á morgun. Sem er svo sem nokkurn veginn allt í lagi. Þarf að gera einhverjar smá breytingar á greyinu fyrir morgundaginn, en annars er allt í lagi. Já, og síðan er að kasta sér inn í næsta verkefni, fyrirlestur sem ég á að halda í næstu viku um fangelsi í London á sextándu öldinni, efni, sem ég verð að viðurkenna að ég viti nú ekkert um.
Uppáhaldsdiskurinn minn þessa dagana: Belle and Sebastian og "The Boy With The Arab Strap". Verð að viðurkenna að ég er svo sein að öllum svona tónlistartímamótum, að ég missti alveg af B og S þegar æðið byrjaði fyrir fjórum árum (?).
Lífið allt mjög ffurðulegt þessa dagana. Og einhvern veginn er miklu meira að gera þessa önn heldur en síðustu. Ég virðist ekki gera annað en að læra. Búin að missa af fjórum partíum síðustu vikuna (yupp, ég er í hörkugengi). Og á jafnvel til að missa af einu á morgun, þar sem ég hef hreinlega ekki orku í að mæta á staðinn, sérstaklega ekki ef ég þarf að vaða í gegnum þessa tíu sentimetra af snjó sem virðist hafa lamað New York borg. Americans. Go figure.
16:20
(0) comments
sunnudagur, febrúar 16
Tja, ætli ég hafi ekki verið einum of fljót á mér að lýsa yfir stríði. En svo að fólk haldi ekki að ég sé bara einhver móðursjúk gella, þá get ég sagt ykkur að orrustuflugvélar hafi sveimað yfir New York borg síðustu dagana. Það er alveg ótrúlega óþægilegt, enda var ég vakin upp með skelfingu klukkan hálftíu í morgun, þegar ég hélt að flugvél væri að lenda á húsinu. Þvílíkur er hávaðinn.
On another note, þá var ég loksins að bæta inn Önnu elskunni í krækjulistann til hægri. Hún var nebbnilega svo vinsamleg að dæma vefleiðarann minn svo: "Skrifar mikið, er með skemmtilegar pælingar, gáfuleg innskot og umfram allt skemmtilegur penni. Hún er líka stödd í New York svo að það er alltaf gott að fá fréttir af lífinu í Sex in the City-borginni." Go Anna! I always mean to please. Og endilega vil fá fleiri fréttir úr HÍ!!!
Já, og að New York sé borg beðmálanna, so true so true. Þið munið nú vonandi öll eftir litla algebrudæminu sem ég setti upp hérna í síðustu viku. Well, ég ætla bara að láta ykkur vita, að málin eru orðin enn flóknari í dag. Það eru vurry interesting developments með X, Y, Z, W, C, P og nýrri persónu, sem við skulum nefna B. Valentínusardagur er svo sannarlega mjög flókið og furðulegt fyrirbæri. Svo virðist sem að eina sambandið innan meistaradeildarinnar sem ætlar að ganga upp sé milli Donnu og Davíðs (sem, eins og nöfnin gefa til kynna eru afar leiðinlegt fólk, og við tölum aldrei við (notice my never mentioning them before)).
Sigh. Lífið er mjög flókið. Og ég þarf að skrifa meistararitgerðarkynningardæmið (léleg þýðing á "masters thesis prospectus") í dag og ég hef ekki græna. Gisp gisp og sigh sigh og bleekers bleugh.
(0) comments
föstudagur, febrúar 14
Stórfréttir úr Nýju Jórvík! Erna elskan var að segja mér að bréf Bollingers sem birt er hér fyrir neðan er fyrsta dæmi um alvarlega krísu hérna í New York. Kemur í ljós að hérna gengur orðrómurinn fjöllum hærra að í kvöld muni vera lýst neyðarástandi í borginni, þ.e. að varnarstuðullinn, sem hækkaður var upp í appelsínugulan fyrir nokkrum dögum, muni fara upp í rauðan á Manhattaneyju (til þess að læra meira um hvað almenningur þarf að gera þegar varnarstuðullinn hækkar upp í rauðan, lesið þetta).
Til þess að sjá hvað okkar elskulega U.S. Department of Homeland Security segir, smellið á hnappinn fyrir neðan:
Goddamn Americans. Fíflaþjóð. Stríð, dauði, og engin neðanjarðarlest. Bandaríkjamenn eru fífl. Harrumph.
17:18
(0) comments
Doktorsvarnir eru furðuleg fyrirbæri. Eins og flestir vita eflaust af, fór fram doktorsvörn nýlega í Háskóla Íslands (það er nú ekki á hverjum degi sem gamli HÍ veitir doktorsnafnbótir). Ármann einn Jakobsson varði ritgerð sína (um eitthvað afar merkilegt efni sem ég veit ekki neitt um). Íslenska doktorsvörnin er forvirret athöfn. Haldinn er opinn fyrirlestur, þar sem doktorsefnið mætir, heldur langa ræðu um efni ritgerðarinnar og bætir mögulega við þökkum til leiðbeinenda og annarra stuðningsaðila. Síðan mæta andmælendur og reyna að segja eitthvað á móti ritgerðinni, og síðan doktorsefnið sem svarar andmælum og ég held að meðmælendur hafi líka eitthvað að skjóta inn við og við. Allt fer þetta fram í hátíðarsal HÍ, og fólk upp á sviðinu klæðist akademískum doktorskuflum og lítur mjög imponerandi út.
Af hverju er ég að tala um þetta? Nú, ég var að finna athyglisverðan pistil á netinu, þar sem sjónarvottur lýsir doktorsvörninni hans Ármanns. Þegar ég las þetta, þá mundi ég auðvitað eftir einu doktorsvörninni sem ég hef haft þann heiður að sjá, þegar Ólína Þorvarðardóttir varð doktor í þjóðfræði. Í minningunni, var þetta brútal athöfn. Byrjuðu herlegheitin (sem fóru auðvitað fram í troðfullum sal) þegar Ólína hélt afar skemmtilegan fyrirlestur um ritgerðarefnið. Síðan hófust andmælin. Ekki voru þau mikil, en tókst gæjanum að tala í klukkutíma um heimildaskrána í ritinu og hvað hún væri léleg (sem, ef pistill sjónvarvottarins sem ég vísaði í áðan, virðist vera mjög svipuð andmæli og sami aðili hélt í vörn Ármanns). Ég var auðvitað kornung þegar þetta fór fram (21 árs, sigh) og ekki nógu sleip í háskólapólitík, en fannst mér þetta vera einum of. (Því miður verður síðan þessari sögu að ljúka núna, því að ég þurfti að flýta mér út úr salnum þegar Ólína var að svara andmælanda, því að ég þurfti að fara í eitthverja fermingaveislu. Hverja? Man ekki.) En síðan, apparently, byrjaði hasarinn. Ekki er nóg með að hnakkrifist (á afar kurteisislegri akademísku) var á sviðinu, heldur hélt baráttan áfram í Morgunblaðinu. Blaðamaður tók upp hanskann fyrir hönd Ólínu og þótti illa vegið að henni í doktorsvörninni. Andmælandi skrifaði grein (lesendagrein ef ég man rétt) þar sem hann varði gjörðir sínar. Ólína skrifaði þá grein sem varði blaðamanninn og sneið að andmælanda. Og síðan skrifaði einhver frönskukennari sem enginn veit hver er grein þar sem hann reynir að vinna úr þessu máli (og tekst engan veginn og endar í hálfsoðnum kvörtunum yfir doktorsnámi almennt).
Nú verð ég að segja að öllum hérna í Kólumbíuháskóla finnst þessi athöfn alveg fáránleg (og hérna gefst mér tækifæri til að koma með beinskeitta gagnrýni á hvernig meistaragráðu- og doktorsgráðuveitingar hérna fara fram, en þar sem ég er löt, læt ég það liggja milli hluta). Hérna fer ekki fram þessi hefðbundna (og úrelda?) opinbera doktorsvörn. Í mesta lagi er fólk kallað til skrifstofu deildarstjóra, þar sem fer fram málamynda spurningakeppni, og síðan er gráðan afhent. Ég verð að segja, að ég er ekki sammála þessum grey Bandaríkjamönnum í þessu máli. Mér finnst alveg sjálfsagt að fræðin séu færð nærri almenningi með því að hafa opinberar doktorsvarnir, þar sem doktorsefnið getur fengið tækifæri til að sýna hvað það er vel lesið og brilljant. En við verðum þó að krefjast þess að það séu einhverjar juicy spurningar sem doktorsefnið þarf að svara. Hvað getur doktorsefnið sagt við gagnrýni á prentvillum og uppsetningu efnisskrár? Beðist afsökunar? Lofað því að það gerist aldrei aftur? Fáránlegt! Við krefjumst þess að eftir að hafa eytt síðustu fimm árum lífs okkar við að vinna að doktorsbleðli, að við fáum tækifæri til að svara spurningum sem skipta máli.
16:19
(0) comments
Annars er klukkan núna hálftvö um morguninn og ég vil engan veginn fara að sofa, því að ég veit að ég þarf að læra muchos muchos mikið á morgun, og því fyrr sem ég fer að sofa, því styttra er í það að ég vakni til að fara að læra (does this make any sense?). Anyways, svo ég ætla að nota tækifærið til að lýsa þessari síðustu viku mikilla þjáninga og tilfinningalegra raskana. Exciting.
Byrjum á því að fara til baka í tímann, segjum sem svo tvær vikur.
Föstudagurinn 31. janúar - þriðjudagurinn 4. febrúar: A blur. Ritgerðasmíð
Miðvikudagurinn 5. febrúar: Held fyrirlesturinn minn. Er svo þreytt þegar honum líkur að ég man hreinlega ekki hvað ég geri þann dag. Held að ég hafi farið heim og sofið, og horft á sjónvarpið þá um kvöldið með sæta Belganum mínum.
Fimmtudagurinn 6. febrúar: Vakna endurnærð og frísk og óumræðanlega glöð yfir að fyrirlestrinum mínum er lokið. Geng um götur Nýju Jórvíkur (valhoppa væri kannski betra orð í þessu tilviki) og nýt þeirrar furðulegu tilfinningu að ég hef ekkert að gera. Líður eins og skólanum sé lokið. Enda í massa partíi heima hjá Allison þar sem Big John á afmæli og dansa eins og ég eigi lífið að leysa (er þetta rétt orðatiltæki... hmmm.)
Föstudagurinn 7. febrúar: Tek því rólega. Hef það ennþá á tilfinningunni að ég þurfi ekkert að gera, but am rudely awakened, þegar ég vakna með herkvælum (again: er þetta rétt orð. Íslenskan mín er alveg farin (aaarrgh þetta er ísenska: gone)) þegar vekjaraklukkan tístir klukkan tvö þrjátíu um daginn og ég uppgötva að ég á að vera í hóplestri á bókasafninu. Eyði kvöldinu í vídjóglápi (Rambó 3 sællar minningar). Sem er kannski eins gott, þar sem allir hinir, sem fóru í hið óumflýjanlega partí heima hjá Allison, fengu tvær burly New York löggur í heimsókn klukkan fimm um nóttina eftir kvörtun frá TVEIMUR nágrannaíbúðum.
Laugardagurinn 8. febrúar: Gengið okkar ákveður að reyna á það að við séum vinir, þó að áfengi komi ekki við sögu. Förum öll niður á Chelsea Piers, risastóra íþróttamiðstöð neðarlega á Manhattaneyju, þar sem við öllum reynum að hitta hafnarbolta úr vél. Kemur í ljós að ég er undrabarn í hafnarbolta. Týpískur endir: White Horse Pub, bjór og suddamatur, og síðan aftur upp í Kólumbíuhverfið þar sem við, förum á vídjóleigu, tökum tvær vídjómyndir, förum heim til mín, gleymum að horfa á myndina og drekkum rauðvín í staðinn. Damage: eitt rauðvínsglas brotnar og kampavínið hennar Haileyjar er óvart drukkið. Gain: Ég kemst að því að ég sé hörku hafnarboltakappi og við stofnum formlega rapphópinn "Morningside Crew".
Sunnudagurinn 9. febrúar: Vakna í sófanum hennar Helenar. Í hinum sófanum liggur forever unnamed manneskja sem hefur eytt síðustu sjö klukkustundum "worshipping the porcelain god". Kemst að því að ég sagði faux pas kvöldið áður og að Big John sé ekki nógu hress með mig. Hræðilegt, þar sem ég elska Big John út af lífinu. Er þreytt og í hálfgerðu panikkasti þar sem ég hef komist að því að meistararitgerðarkynningin mín er eftir eina viku, ekki tvær, og vegna þess að ég þarf að fara heim og taka til áður en Hailey kemur heim úr skíðaferðalaginu sínu. Er afar þreytt allan daginn, og í vondu skapi út í Hailey þar sem hún tekur undarlega illa í hvarf kampavínsins og í brotna glasið.
Mánudagurinn 10. febrúar: Hef komist að þeirri niðurstöðu að ég eigi engan samastað í framhaldsnámi í bókmenntum. Hvað er ég að gera hérna? Segi brandara í bekknum hans Edwards Saids og eyði næstu þremur tímunum í að hafa áhyggjur af því að sá brandari hafi kannski ekki verið viðeigandi. Eyði muchos muchos pening til þess að kaupa kampavínsflösku, glös, ásamt afmælisgjöf handa Hailey og hef komist að þeirri niðurstöðu að ég sé versti herbergisfélagi í heimi. Þori ekki heim um kvöldið, heldur heng heima hjá Allison til klukkan tvö um nóttina, drekk eitt rauðvínsglas, og sofna yfir late-nite TV.
Þriðjudagurinn 11. febrúar: Vekjaraklukkan mín er týnd. Vakna of seint til að fara að hitta Jean Howard til að tala um meistararitgerðina. Panikkast proper. Hef alltof mikið að lesa fyrir morgundaginn. Veit ekki lengur hvað ég á að skrifa meistararitgerðina um. Kemst að því að íslenskan mín er algjörlega farin þegar ég kemst að því að um daginn skrifaði ég "grænur Íslendingur" án þess að gera mér grein fyrir því að það sé málvilla og að lýsingarorðið sé vitlaust beygt. Lendi í miklum hasar í enskudeildinni þegar kemur í ljós að vegna rafrænna mistaka hef ég ekki fengið ávísunina mína fyrir næstu tvo mánuðina. Reiknast sem svo að ég eigi eftir að lifa af fram í maí, með miklum sparnaði, þar sem safna loksins kjarki að líta á bankareikninginn minn (í fyrsta skipti í síðan í október) og sé að með styrknum frá Kólumbíu sem ég hef ekki enn fengið hef ég svo mikið sem 7000 bandaríkjadali í heiminum og verð því annaðhvort að nýta mér LÍN, eða fá vinnu í sumar. Staðfesti það því loksins að ég verð gjaldþrota í vor, og er enn sem komið er sumaratvinnulaus aumingi. Uppgötva það að ég veit ekki hvað bókmenntafræðingar gera á sumrin. Einset mér það að ég ætla ekki að vinna í þjónustustarfi. Very very down. Það góða við daginn: Hitti Edward í kaffistofunni í skólanum sem faðmar mig og fer með mig á Amsterdam Café, býður mér upp á Stellu Artois og ostafranskar, og talar við mig um Íslendingasögur og svissneska heimavistarskóla. Hef komist að því að ég er góður herbergisfélagi. Það er Hailey sem er fífl. Ætla aldrei að tala við hana aftur.
Miðvikudagurinn 12. febrúar: Líður betur þegar ég vakna klukkan níu og uppgötva að mér hefur tekist að lesa allt fyrir tímann hjá Jean. Fer og tala við elskuna í klukkutíma um hvað ég á að skrifa í meistararitgerðinni minni, og henni tekst að koma í veg fyrir að ég skrifi um nýtt efni. Nýtt meistararitgerðarefni: Leiðinlegasta leikrit í heimi (sjá fyrir neðan). Lífið er dans á rósum. Fer á bókasafnið, heng þar í hálftíma á netinu, þangað til ég uppgötva að ég þurfi ekkert að gera. Fer heim, tek langa sturtu, lendi í miklum háskaleik með háreyðandi kremi (very dangerous, I have to say) og eyði kvöldinu í að horfa á Angel og tala við sæta Belgann minn. Byrja aftur að tala við Hailey.
Fimmtudagurinn 13. febrúar: Vakna of seint. Les eina fantasíuskáldsögu með feminískum undirtónum. Kemst að því, mér til mikillar gleði, að ég er ekki eins debauched og hinir vinir mínir sem lentu óvart á sukkerí heima hjá Allison kvöldið áður (öll okkar sukkerí eru nebbnilega "óvænt"). Feel very superior. Fer í tíma. Kemst að því að ég er uppfull af hugmyndum. Er loksins að komast í "intellectual mode". Líður eins og ég sé "a heap of undigested thoughts" sem krauma undirniðri, og kemst að þeirri niðurstöðu að með þessu áframhaldi, muni ég öskra EUREKA þann 17. apríl 2003 og byrja að skrifa hugmyndafræðilegt verk sem á eftir að breyta heiminum. My euphoria is checked for a while, þegar ég uppgötva klukkan fimm að ég eigi ekki eftir að hafa tíma til að læra þann daginn, þar sem ég þarf að mæta í endurreisnarlestrarhóp. Eyði þremur leiðinlegum klukkustundum í að tala um sextándualdar þýðingar á verkum Óvíds (eftir Marlowe og Golding, you know) og tveimur skemmtilegum klukkustundum eftir það að tala við ungverska undrabarnið Andras um Silence of the Lambs, ungverska hommabari og samfélagslega uppbyggingu á verkum og persónu Shakespeares á Vesturlöndum nútímans. Kem heim klukkan hálfeitt (nei, nú er ég kominn í nýjan dag... -->)
Föstudagurinn 14.febrúar: Vaguely concerned. Sit núna við tölvuna og vil ekki fara að sofa. Því að á morgun þarf ég að:
Skrifa stutta lýsingu á bókinni Nobody's Story sem fjallar um hvernig konur hurfu af bókmenntamarkaðnum á 18. öldinni.
Hamra saman kynningu á meistararitgerðinni sem ég get sent til Jean svo hún samþykki það og ég get skilað þessu inn til deildarinnar á þriðjudaginn.
Mæta á fyrirlestur í kvennafræðideildinni í Kólumbíu til þess að meta það hvort að fyrirlesarinn eigi það skilið að fá starf við skólann.
Þvo öll fötin mín. ALLT er óhreint.
Mæta í suddalegt Valentínusardagspartí heima hjá Allison þar sem við ætlum að borða Fondue á gólfinu. Mikil plön þar í gangi, þar sem við þrjár aðalgellurnar á svæðinu höfum ákveðið að hafa þær leynireglur að ef einhver manneskja missir brauðið ofan í ostinn, þurfi sú manneskja að kyssa sessunaut sinn. Strákarnir vita þetta auðvitað ekki.
Þetta eru semsagt tvær vikur í lífi meistaranemans. Talk about an emotional rollercoaster...
02:04
(0) comments
Er ég kannski búin að segja þetta einum of oft. Bandaríkjamenn eru kreisí! Heightened security alert my ass.
01:07
(0) comments
Vá! Ég var að fá bréf frá rektor háskólans, Lee C. Bollinger. Bréfið ber heitið "New York High Security Alert". Þar sem mér finnst þetta svo fyndið, tek ég mér það bessaleyfi að gefa manninum orðið:
Dear Members of the Columbia Community:
We are all troubled by the high level security alert in place in New York City. It is natural - whether you were in New York on September 11, 2001 or not - to feel anxious at this time. We all do.
First, you should know that there have been no specific threats or information regarding Columbia University. Nonetheless, I want to assure all of you that we take the general alert seriously and that the safety of students and the entire Columbia community is our foremost concern.
Columbia has emergency procedures in place, which are reviewed and reevaluated periodically. Senior administration members are in frequent contact with local, state, and federal law enforcement agencies to gather the most updated information and advice on how to respond to risks. We have open lines of communication between City Hall and the NYPD. We regularly attend briefings on terrorist and other threats at Police Headquarters.
Recently, we have augmented our security on and around the Manhattan campuses, including at the entrance gates, on-campus parking garages and loading docks. In addition, the New York City Police Department has increased its security in the area near our campuses. Columbia is coordinating emergency procedures with the 26th and 33rd Precincts. Response protocols are in place enabling us to respond immediately to police department directives in the event of an emergency.
I recognize that preparedness measures may diminish, but do not eliminate, a sense of apprehensiveness in light of the threats and world events. I want to encourage all of you to continue to go about your lives, academic studies, and activities as normally as possible in these abnormal times. As a community, we also need to support each other especially during these difficult times.
I also want to remind you of the assistance available to you individually, on and off campus, and encourage you to take advantage of it as needed. Please do not hesitate to speak with your resident advisors, faculty members, Counseling and Psychological Services, Human Resources, or the Office of the Chaplain about your concerns.
Meetings in the residence halls will be held next week. We will also post any new information on the homepage.
(0) comments
miðvikudagur, febrúar 12
X er skotin í Y. Sem í sjálfu sér væri ekki í frásögur færandi nema hvað að hún hefur átt í "óformlegu sambandi" við Z síðustu fjóra mánuðina. Við fyrstu sýn gæti þetta aðeins virst enn einn leiðinlegur ástarþríhyrningurinn, enn ein sagan af ungri stúlku sem getur ekki ákveðið hvaða mann hún vill velja, en bíðið bara. Því að Y er skotin í W, bestu vinkonu X. W hefur þó engan áhuga á Y. Eftir að hafa heyrt X (sem og P) tala um manninn síðustu fjóra mánuðina, og peppað hana upp í tíma og ótíma þegar ástarsorgin var að fara með hana, þá hefur W engan hug á að hefja samband við Y. Sérstaklega ekki þegar hún á eigin nokkurs-konar-kærasta í C. W er reyndar sérstaklega vinsæl innan deildarinnar. Ekki er nóg með að Y "fílar" hana (reyndar er það ekki víst. Nýjasta kenningin er sú að áhuginn sem Y sýnir W kemur til vegna þess að P missti út úr sér að Y væri "kynlaus" í síðasta partíi, og Y, sem er enn að reyna að ná sér eftir erfið sambandsslit við O, ákvað að sýna einhverjum áhuga til að sanna karlmennsku sína og valdi W þar sem hún er óneitanlega ótiltækanlegasta manneskja deildarinnar. En nóg um það. Þetta er, þegar allt kemur til alls, aðeins kenning. Höldum áfram sögunni:), heldur hefur M líka sýnt W ómældan áhuga og boðið henni á ótal stefnumót (já ég veit að það er tiltölulega flókið að bæta við enn einum karakternum inn svona seint í söguna, en til þess að einfalda málið, þá er M besti vinur Z). Rómantískt, haldið þið? Nei, nema hvað að M hefur líka elst við á sama tíma K, íbúðarfélaga W. K, það verður þó að segjast, hefur ekki svarað tilboðum M, þar sem hjarta hennar er staðfast bundið við Y (Y, bara svo að þig vitið, hefur engan áhuga á K á móti). En hvert er ég komin í söguna? Já, ég virðist vera komin í sjálfheldu hérna. Förum aftur í byrjun sögunar. X er skotin í Y en er á sama tíma í sambandi við Z. Tölum nú aðeins um Z. Hann er sjálfur afar skotin í L, en ekkert verður úr því, því að hún er að "deita" J, barnæskuvin X. L er þó ekki nógu hress með það samband og X hefur átt í miklum erfiðleikum með að komast hjá því að lenda í einkasamræðum við J, þar sem X hefur engan áhuga á því að svara erfiðum spurningum um samband við konur almennt og L sérstaklega. Og svo framvegis. Og í kringum þennan darraðadans standa nokkrir ósjálfbjarga og afar óspennandi karakterar, sem skemmta sér konunglega við að horfa á herlegheitin.
23:16
(0) comments
laugardagur, febrúar 8
Jæja. Núna er ég loksins búin að jafna mig eftir fyrirlestrartörnina í síðustu viku. Ég er, í fyrsta skipti í tvær vikur, vel sofin og vel haldin. Lífið er gott. Elsku pabbi hringdi síðan í mig í fyrradag. Voru tvær ástæður fyrir því samtali. Í það fyrsta, þá vildi hann gefa mér leyniorðið í Íslendingabókina (v.good. þar sem ég hef getað gortað við alla fjölskyldulausu bandarísku vini mína). Í annan stað, vildi hann vara mig við því að gera ekki neitt þetta fyrsta ár nema læra svo ég komist áfram í PhD námið mitt. Þetta samtal varð til þess að ég fór að hugsa, reyndar ekki á þeim línunum sem pabbi vildi að færi. Kemur í ljós að þegar ég les gömlu færslurnar mínar hérna á þessari síðu, þá tala ég um ekkert nema partí, partí, og krár. En vitið þið hvað, það er ekki nema hluti af lífi mínu. Ég sé að ég er ekkert að minnast á the gutwrenching work sem fer í námið. Getur verið að ég sé að ritskoða mig hérna á síðunni? Auðvitað ekki sjálfrátt, heldur að ég sé ósjálfrátt að byggja upp vefpersónu sem aðrir geta lesið um, haldið að þau þekkja, en er síðan ekki ég. Þetta er mjög interesting thought, og er auðvitað grunnurinn á öllum póstmódernískum greiningum um heiminn, en þar sem ég hef officially gefið upp theory, þá held ég ekki áfram með hana. Því að auðvitað enda allar póstmódernískar greiningar í (enda)lausri afbyggingu (sam)félagslegra formGERÐA heimsins. Og síðan, þá var ég í matarboði með enskuprófessorunum fyrir þremur mánuðum (by the way, ein af fimm nemendum sem komst í matarboðið) og Julie Crawford, prófessor í enskudeildinni í sautjándu aldar bókmenntum sagði að þegar hún lýtur til baka í framhaldsnámið sitt og þyrfti að gefa eitt gott ráð til okkar, þá myndi það vera að við stunduðum "horizontal networking". Það þýðir að við eigum ekki aðeins að troða okkur upp við prófessorana, heldur líka við fólkið í deildinni, sem, after all, eftir tíu ár verður allt hottsjott prófessorar úti í heimi sem við getum hringt í fyrir góð ráð og cachet.
Nuff said. Varðandi það að ég talaði aðeins of mikið um partí, þá verð ég nú að minnast á það að Big John átti afmæli á fimmtudaginn og var haldið upp á það heima hjá Allison. Big John leyfði okkur að hlusta á nýja geisladiskinn hans sem kemur út í lok mánaðarins, og ég er ennþá stunned. Þar sem ég vissi að ég þurfti að líka vel við hann, því ekki getur kona snúið sér að vini sínum og sagt blátt áfram að þessi tónlist sé hræðileg. En... ég þurfti ekki að ljúga. Þetta er með betri geisladiskum sem ég hef heyrt í langan tíma. Svona furðuleg blanda af Radiohead, The Cure, Smashing Pumpkins og einhverjum fleirum sem ég ber ekki vit á til að greina. OG Big John (sem reyndar bað mig um að kalla sig Johnny (hahaha. As if. Hann er alveg tveir metrar. Johnny... LOL)) bauð mér á tónleika núna eftir einn og hálfan mánuð, á hljómsveit sem heitir Zwan og er nýja sveitin hanns Billy Corgan, söngvara Smashing Pumpkins heitinnar. Síðan var förinni heitið á leiðinlegan bar sem ber frumlega nafnið SoHa, og væri það ekki frétta vert, nema að það var enskudeildar kvöld þann daginn (munið allt um horizontal networking) og ég hitti fullt af eldri enskunemum sem við höfum afar lítil samskipti við, við busarnir.
Svona on a sidenote, þá verð ég að minnast á það að ég er mjög stolt af fyrirlestrinum sem ég þrælaði yfir síðustu vikurnar. Það eru allir, bókstaflega ALLIR búnir að ganga upp að mér og segja mér hve góður hann var. Sem gerist ekki oft in this cuthroat world of ivy league academia. Svo ég leyfi mér að gorta hér smá. Þar sem núna á morgun byrja ég á næsta verkefni og dett aftur niður í endalausa sjálfsvorkunn.
Já, og ég fór í bíó í gær, á Shanghai Knights, sem ég mæli EKKI með. Eina góða við þá mynd var að ég kynntist Andrew Sage betur, sem er einn af þessum eldri nemum sem ég sagði frá, og er alveg brilljant Renaissance stúdent. Eftir það dömpaði ég greyinu og fór heim til að horfa á He-Man. Nema horror of horrors, vídjóleigan hafði ekki He-Man! Arne og ég enduðum uppi með Rambo III, sem ég verð að segja er klassamynd!
Og þá er partísögum vikunnar lokið. Nú er þó eitt sem ég á eftir að segja frá, en hef ekki nennu til núna, er matarboð sem ég fór í í síðustu viku (GISP, ég veit, afargamalt á netinu. En hvað get ég gert, netið var niðri þegar ég fór í matarboðið 28. febrúar). Þetta var eftirminnilegt kvöld að mörgu leyti, en ég segi ekkert núna, þar sem ég hef sinnt skyldu minni og vakið upp forvitni fyrir næsta skipti, svona rétt eins og seríal rithöfundarnir gerðu fyrir fimmtíu árum.
15:06
(0) comments
Já, og gleymdi síðan að láta alla vita að fyrirlesturinn gekk vel. Allir klöppuðu undir lokin, sem er auðvitað vurry gratifying. En ég hef reyndar ekkert um það að segja, þar sem klukkan er núna hálftólf, og þar sem ég vaknaði klukkan fjögur í morgun til að klára, hef ég ekki lengur hreyfigetu til að pikka á lyklaborðið. 'Till later dudes!
00:05
(0) comments
miðvikudagur, febrúar 5
I encourage anyone that I ever met, anytime, to check this out. Some might find it shocking, others might find it the heretofore unspoken truth, but we all will agree that it is shockingly hilarious. Here you go: Bush's State of the Union ReCut. Ég hef ekki hætt að hlæja...
22:19
(0) comments
Ég er búin ég er búin ég er búin ég er búin! Vúplí yey og ví! Mig langar að enda á þessum orðum:
Heare you Frenchman, packe to your Whores in Fraunce;
Though I am Portingale by the Fathers side,
And therefore should be lustfull, wanton, light;
Yet goodman Goosecap, I will let you know,
That I haue so much English by the Mother,
That no bace slauering French shall make me stoope.
(0) comments
Á tímum Elísabetar fyrstu var ensk tunga ekki sú sama og við þekkjum. Ýmis orð höfðu aðra merkingu en þær bera í dag. Dæmi um það er orðið "foreign". Í dag merkir það auðvitað "útlenskt" en á þeim tíma þýddi það "sveitó". Orð sem notuð voru til að tala um það sem útlenskt og óenskt var, voru t.d. "strange" og "alien". Þið getið ekki ímyndað ykkur ánægjuna sem ég fæ út úr því að geta löglega sagt í tíma hérna í skólanum: This nascent English identity is strong enough to unite the disparate English characters against the alien invaders.
06:39
(0) comments
þriðjudagur, febrúar 4
Ég roðna barasta. Kemur í ljós að ég hef birt dónaorð hérna á síðunni (sjá fyrir neðan). Siggi vinur minn úr sveitinni var að skrifa mér bréf þar sem kemur í ljós hvað orðin þrjú þýða. Ég veit núna meira um fengitíma kinda en ég hélt að ég myndi nokkurn tímann vita. Gisp. Stundum er bara allt í lagi að vera borgarbarn og þurfa ekki að búa í svæsnu sveitasamfélagi... hahahaha.
21:16
Annars er þetta stórmerkileg frétt. Orð sem koma fyrir í greininni og ég hef a) ekki séð í langan tíma, b) ekki grænan grun hvað þýða eru eftirfarandi: að embætta, gangmál, að beiða. Fréttin öll er skrifuð í mock-þjóðsögustíl. Go Mogginn!
01:59
(0) comments
Uppáhaldsmanneskjan mín í dag: Hailey Mortimer, elsku kaliforníski íbúðarfélaginn minn. Hún bakaði súkkulaðiköku í kvöld og bankaði upp á skrifstofuna mína með tvær rjúkandi heitar sneiðar og risastórt mjólkurglas. Sigh.
01:52
(0) comments
Klukkan er að verða tvö. Ég er ennþá að skrifa. Þetta hlýtur að vera leiðinlegasta leikrit í heimi. Gisp.
01:50
(0) comments
mánudagur, febrúar 3
Ég er svo þreytt að ég er að farast. Eftir að hafa gefist upp á að skrifa fyrirlesturinn minn (countdown, 46 hours) eftir að hafa klárað aðeins eina blaðsíðu, eftir að hafa farið í gegnum bækurnar mínar aftur og tölvufært sjö blaðsíður af glósum um hvað ég ætla að segja í fyrirlestrinum, fór ég að sofa... eða hvað. NEI, þar sem ég er því miður í fleiri tímum í skólanum þurfti ég að eyða nóttinni að lesa A Simple Story, skáldsögu skrifaða í lok átjándu aldar, sem verður að teljast með furðulegri skáldsögum sem ég hef lesið í langan tíma. Bókin er furðulega naív, en á sama tíma dregur hún lesandann léttilega inn í svart-hvíta heiminn sinn. Ég sver, allar persónurnar í þessari guðsvoluðu bók minntu mig á unglingsstelpu á ógnvekjandi árum gelgjunnar.
Ég myndi skrifa meira, en nei, þarf að fara í tíma með goðinu Said eftir einn og hálfan klukkutíma, og þar sem ég vil vera eitthvað meira en svefndrukkin, þarf ég að kaupa kaffibolla á delíinu. Er búin að prenta út glósurnar. Er núna farin í skólann og ætla þar að sitja næsta klukkutímann við að fara yfir glósurnar, merkja þær einn tveir og þrír eftir því hvar þær eiga heima í ritgerðinni, sötra kaffið, hlusta á nýja aftur-uppáhaldsdiskinn minn (This Is Hardcore með Pulp) og hanga.
Og í kvöld: sveitt við ritgerðarskrif. Ég byrja klukkan hálfníu að staðartíma. Ef mér reiknast rétt, þá er það hálfeitt að íslenskum tíma. Endilega, you who pity me, farið á MSN Messenger á sama tíma.
12:39
(0) comments
sunnudagur, febrúar 2
Aaaaarrrrgh. Ég er að skrifa um leiðinlegasta leikrit í heimi. Til þess að komast hjá því að þurfa að byrja að skrifa er ég búin að hanga í allan dag. En núna sit ég gallhörð við tölvuna. Er nýbúin að kyngja volgu kaffinu úr delíinu á horninu og hef grafið heitu dæetkók flöskuna sem mig minnti að var undir sófanum mínum. Ah, flatt dæetkók. C'est la vie! Verð að til þrjú í nótt. Pity me please.
20:14
(0) comments
Ég er í kúlasta genginu í meistaranáminu hérna í Kólumbíu. Núna á föstudaginn var haldinn stór fundur í deildinni, þar sem allir meistaranemar voru kallaðir saman til að heyra reglurnar um hvernig og hvenær á að skila meistararitgerðunum. Ég starði undrandi á allt fólkið sem gekk inn í stofuna, helminginn af hverjum ég hafði aldrei séð áður. Og síðan komu þau, gengið mitt, Helena, Allison, Edward og Little Jon. Ég, eins og alþjóð veit, hef verið afar upptekin síðustu dagana við að skrifa fyrirlestur sem ég á að halda næsta miðvikudag. Þess vegna hafði misst af partíinu á fimmtudaginn, sem samkvæmt síðustu fréttum hafði enst til klukkan sex á föstudagsmorgni. Mér til mikillar furðu, voru engir þreytumerki á genginu mínu. En engar áhyggjur. The truth will be revealed. Að loknum fundi býður Allison mér appelsínusafa og réttir mér brúsann sinn. Eftir að hafa tekið stóran gúlsopa skil ég allt. Vodkabragðið blómstrar í munninum, ég fæ skyndilegt hláturskast og hugsa með mér: "I'm so cool. Yo coolness..." Meðan höfuð deildarinnar situr og útskýrir alvarlega fyrir okkur hvernig við eigum að fá meistaragráðurnar okkar, sitja nokkrir fáráðlingar í fremstu röð og sötra appelsínusafa með vodka. Jafnvel í menntó var ég ekki svona bold. Og síðan fór ég aftur á bókasafnið. Meðan hinir héldu áfram djamminu.
Annars stendur fyrirlesturinn í stað, svo ég sinni upplýsingaskyldu minni. Er búin að berja mig í gegnum þrettán fræðibækur og tíu fræðigreinar á síðustu þremur dögum, og lesa innilega leiðinlega leikritið "Englishmen for My Money" þrisvar sinnum, og sit núna sveitt við tölvuna, þar sem ég veit að í kvöld VERÐ ég að vera komin með fyrsta uppkast af greininni minni. En meira um þetta síðar.
14:27
(0) comments
laugardagur, febrúar 1
Ég var að finna afar athyglisverða bók sem greinilega kom út núna um jólin á Íslandi. Getur einhver sagt mér af hverju karlmenn hlusta aldrei og konur geta ekki bakkað í stæði? It's a mystery to me...
11:46
(0) comments
Æj æj æj. Samkvæmt prófi á netinu er ég andbandarísk. Á skalanum núll til hundrað, þar sem núll stendur fyrir anti-US skoðanir og hundrað fyrir pro-US skoðanir (ég biðst afsökunar, það var engin leið að þýða þessi lýsingarorð á íslensku), þá fæ ég tíu.
01:48
(0) comments
Vá! Einhver íslenskur, hægrisinnaður stráklingur heldur uppi enskri heimasíðu á netinu (hvað er þetta með ungt hægrisinnað fólk á Íslandi og enskar heimasíður...) þar sem hann skrifar um að konur eigi engan stað í heimssögunni. Ég er svo innilega ósammála að ég veit ekki einu sinni hvernig ég á að byrja að mótmæla. Vildi ég því í staðinn nota tækifærið og auglýsa my pet project! Þar er ég búin að taka saman fjölda krækna á heimasíður á netinu um konur í sögunni. Reyndar var ég búin að sanka að mér svo mörgum krækjum að enn vantar um hundrað þeirra... Verð ég að viðurkenna að þessi síða er svo óvinsæl að aðeins ég skoða hana. En ég hugga mig við það að ég hef ekki enn haft tækifæri til að skrá hana á neina leitarvél. En það bíður betri tíma (það er þangað til ég er búin að skrifa meistararitgerðina mína um... guess what: kvenrithöfunda á sautjándu öldinni.)
01:23
