föstudagur, nóvember 22
Tíhí. Var að skrifa bréf til kennara til að biðja þá um að hleypa mér í námskeið til sín í vor. Einn kennarinn bað okkur um að láta fylgja með bréfinu eina málsgrein sem lýsir skáldsögu skrifaða fyrir 1900 sem við hötum út af lífinu. Þetta skrifaði ég og skemmti mér vel við það:
The novel that I hate. Jane Austen's Mansfield Park. Why? I have been racking my brain to try to find any vituperative comments that I can make on the novel's insipidity and flatness, yet somehow I cannot bring myself to hate it. To hate something means being able to dredge up a smidgeon of passion when reading it. For hate requires passion, passion requires interest, and interest is something that Mansfield Park could never stir in its readers. Mansfield Park is a novel that is just plain boring and nobody could ever hate such a bland, prosaic, lackluster, prosy, tedious, monotonous, sapless, colorless, lifeless, vapid, and boring boring boring boring book. I, hate Mansfield Park? Well no, madam, the novel does not deserve that encomium.
Regards, Brynhildur Heiðardóttir Ómarsdóttir
P.S. Sjáiði núna að ég verð að skrifa á ensku. Er hreinlega miklu skemmtilegra. Vísa til greinar hér beint fyrir neðan.
01:53
